Afgelopen woensdag 19 december is onze goede vriend Frans Horsthuis in alle rust overleden in zijn huis in Doetinchem. Frans is 97 jaar geworden. Zelf zou hij daarover zeggen dat “zijn stage periode nu achter de rug is”.
Als je hem niet hebt gekend zal ik eerst even beschrijven wie Frans Horsthuis was. Frans werd geboren in 1921 en was als priester en zielzorger 21 jaar lang werkzaam in het bisdom Utrecht. In de 60er jaren maakte hij een ingrijpende vernieuwing in zijn geloofsleven door. Het nieuwe fundament voor zijn leven werd: “… niets anders te weten dan Jezus en Die gekruisigd” (1 Cor. 2,2). Dit werd later terug gebracht tot de kern “Jezus-alleen”! Als nieuwe levensopdracht gaf de Heer hem te bidden voor een vernieuwde Kerk van Europa en visie daarvoor. Veertig jaar lang zwierf hij zonder geld en vaste woonplaats door Europa, met name achter het ijzeren gordijn. Zijn eerste boek “De Koninklijke Weg” verscheen in 1990, voor velen een kennismaking met hem.
Het begin van onze vriendschap met Frans begon met het lezen van dat boek. Wat ik anders nooit deed was dat ik na het lezen besloot een brief te schrijven aan hem. Ik schreef hem dat het me zeer had aangesproken en dat we hem graag een keer zouden willen ontmoeten. Een aantal maanden later belde Frans onverwachts en zat hij op een zondagmiddag in onze huiskamer in Rijsenhout, onze toenmalige woonplaats. Deze ontmoeting was het begin van een bijzondere vriendschap die (bijna) 30 jaar duurde. Wat we vooral geleerd hebben van Frans is om niet zomaar gelovig te zijn of kerkelijk. Om niet alleen in Jezus te geloven maar ook van Hem te houden! Vanuit dat “houden van” beslissingen te nemen die je wat kosten. Om er onvoorwaardelijk voor te gaan en “Jezus-alleen” vorm te geven in ons leven. Heel anders dan de weg die Frans ging maar wel geïnspireerd vanuit die zelfde Vriendschap.
We hebben hem met een kleine vriendengroep van 12 personen naar zijn laatste rustplaats gebracht. Het was een bijzonder samen-zijn waarin we herinneringen hebben gedeeld. Waarin we hebben gedeeld hoe en wanneer we Frans hebben leren kennen en wat hij voor ons heeft betekend. Daarvandaan zijn we naar de begraafplaats gereden en hebben zijn lichaam terug gegeven aan de aarde. Op de begraafplaats vertelde Bert, die Frans de laatste jaren praktisch verzorgde, nog een prachtig detail over Frans’ graf. Frans was er oprecht trots op dat hij vernoemd was naar Franciscus van Assisi. Die Franciscus leefde vanuit volstrekte armoede en omzien naar mensen die onvrijwillig in grote armoede leefden. Frans deelt zijn graf met de man die bekend stond als “de zwerver van Doetinchem”. Dat raakte ons, die Frans al zolang kennen, diep omdat dit Frans zo kenmerkt.
In de maanden voor zijn overlijden waren we nog een paar maal bij Frans op bezoek geweest. Wat we heel bijzonder vinden is dat we toen alle drie ervaren hebben dat wij de opdracht van Frans mogen gaan voortzetten. De opdracht om “te bidden voor een vernieuwde Kerk van Europa en een vernieuwde visie daarop”. Dit is iets waar we zelf ook al veel langer mee bezig zijn. Niet zozeer nieuwe vormen of “anders kerk zijn” maar biddend zoeken naar een werkelijke diepgaande vernieuwing.
Wij zijn dankbaar voor onze vriendschap die we hebben gehad met Frans Horsthuis én de vele lessen die we van hem hebben meegekregen.
ooo000ooo