Een vernieuwde Kerk van Europa!
Overdenk onderstaande tekst en probeer dat te gebruiken als uitgangspunt voor je gebed.
“Het is mijn zaak niet, aan mezelf te denken. Mijn zaak is het, aan God te denken. Gods zaak is het, aan mij te denken”.
Hierin begint de ware vrijheid, namelijk het vrij worden van jezelf!
Nadenkend over “de Kerk van Europa” ben ik nu vooral nog in de fase van observeren en nadenken. Wat voegen we toe aan de maatschappij is voor mij daarin een basis vraag. Of als ik het anders formuleer: “wat zouden we kunnen toevoegen en waarin maken we onderscheid?”.
Ook wil ik opmerken dat ik niet goed uit de voeten kan met “de Kerk”. Waar staat die dan die kerk? Het wordt dan al snel een abstracte discussie waar niemand zich echt in herkent of juist kan ontkennen daar bij te horen. Daarom wil ik het begrip kerk definiëren: de kerk dat zijn mensen als jij en ik die zich verenigen rond Jezus als Leidraad en Middelpunt. Mensen die niet beter of slechter zijn dan de maatschappij waarin ze leven maar wel deel uitmaken van een ander Koninkrijk!
Vooral in de westerse wereld is er één ding waar iedereen te kort aan lijkt te hebben namelijk: TIJD. Hoeveel mensen lopen niet op hun “tandvlees” en snakken naar rust. Niet voor niets is er zo’n enorme groep mensen die lijden aan burn-out verschijnselen of oververmoeidheid. Zou daar niet een eerste aanknopingspunt in zitten voor volgelingen van Jezus om het verschil te maken? Ik las eens een interessante vraag: “Naar hoeveel mensen heb jij vandaag geluisterd namens Christus?”. Dat is een wezenlijk andere benadering dan dienen, dienstbaar zijn, werken voor de Heer, programma’s draaien in kerk of groep. Niets doen maar beschikbaar zijn voor anderen als een luisterend oor. In mijn werk komen veel mensen in onze huiskamer en inloop binnen voor koffie en thee. De echte behoefte die daaronder ligt is vooral dat ze hun verhaal kwijt willen. Ik betrapte me er in het begin op dat ik na een gesprek opstond en dan dacht, “ik moet weer eens aan het werk gaan”. Tot ik me realiseerde…..dit IS mijn werk (of althans een groot gedeelte daarvan).
De eerste aanzet in het nadenken over een vernieuwde spiritualiteit is hierin voor mij een begin te maken. Hoe kunnen we bij onszelf beginnen om ruimte en tijd te creëren zodat we er voor anderen kunnen zijn? Dat is niet vrijblijvend maar vraagt om keuzen. Wellicht minder werken? Misschien minder taken op ons nemen? Nee durven zeggen tegen activiteiten zodat je JA kan zeggen tegen mensen die een luisterend oor nodig hebben? De komende weken wil ik gaan schrijven over drie onderwerpen namelijk: Gebed, contemplatief Bijbellezen en geestelijke begeleiding. Hierin probeer ik steeds in korte stukjes te schrijven over een onderwerp. Vul aan waar je wilt en schrijf hieronder gerust je eigen gedachten op!
Velen (ook mensen die niet gelovig zeggen te zijn) kennen de geschiedenis van Petrus. Ze kennen het verhaal van de ontkenning dat Petrus een vriend van Jezus was en bij Hem hoorde. Ze weten dat de haan kraaide na de derde maal ontkennen. Maar vaak blijft het daarbij. Toch is die ontkenning en het kraaien van de haan niet het einde van het verhaal. Na de opstanding uit de dood verscheen Jezus een aantal keren aan Zijn leerlingen. Tijdens de derde(!) verschijning eet Jezus samen met Zijn leerlingen. Het is mooi om te zien dat de Here Jezus vaak de beste gesprekken had met mensen tijdens de maaltijd. Ook nu is het niet zomaar een gesprek maar richt de Heer het woord tot Petrus in het bijzonder. Hij vraagt hem tot driemaal toe of Petrus echt van hem houdt. Tot driemaal toe erkend Petrus dat hij heel van de Here Jezus houdt. Hij wordt er zelfs verdrietig van lezen we in Joh. 21: 17. Met die drievoudige belijdenis is het “eerherstel” van Petrus voltooid. Driemaal verloochening (wat zal Petrus zich daar naar afloop voor geschaamd hebben) en driemaal de bevestiging “Heer, u weet toch dat ik van u houd”. Er zal waarschijnlijk een zware last van zijn schouders zijn gevallen, er heeft verzoening plaatsgevonden!
Ook in onze eigen geestelijke ontwikkeling moeten we denk ik op een punt komen dat er een verandering plaats gaat vinden. Velen die gewend zijn om naar kerkdiensten, Bijbelstudies en dergelijke te gaan doen dat vanuit een oprechte motivatie. We kunnen echter nog een laag dieper gaan.
Het is de tijd van de goede voornemens. Als er één goed voornemen zou kunnen zijn in 2019 dan is dat wat mij betreft om nog veel meer de diepte in te gaan met de Heer zelf. Om de stap te zetten van “Jezus kennen” naar “van Jezus houden”. Om dat ook uit te spreken naar Hem en dat na te jagen als “de parel van grote waarde” of “de verborgen schat in akker” (Matt. 13:44-46). Ik wens jullie allen een:
Zoals je wellicht is opgevallen heb ik alle oude berichten verwijdert. Alles in het leven verandert voortdurend en daarin is dit blog geen uitzondering. Ik wil kort beschrijven waarom dit gebeurt.
De christelijke kerk van Europa, bestaat die dan nog?
“Ja, de traditionele kerken lopen leeg en dat zal niet veranderen. Maar dat wil niet zeggen, dat Gods plan stopt. Integendeel! Alle mensen, die Jezus Christus in geloof en liefde in hun hart gesloten hebben, zijn de vernieuwde kerk en díe kerk leeft en groeit. We gaan geestelijk een nieuw tijdperk in, waarbij wedergeboren kinderen van God in Europa voorop zullen gaan. Het zal een netwerk zijn, zout der aarde. In hun relatie met Jezus en onderling zal Jezus Christus meer en meer zichtbaar worden als Koning van hemel en aarde.“ Dat is natuurlijk niet makkelijk in woorden te vatten of zomaar zichtbaar te maken. Het is geen georganiseerde groep maar bestaat uit christenen die elkaar hier in herkennen en niet persé in kerkelijke groepen verbonden zijn. Geregeld zal ik hierover schrijven.
Ik snap het als je hier niets mee kunt. Als je meer geïnteresseerd was in minimalisme en eten dan is dit misschien een (te) grote verandering. Wanneer je afhaakt dan wil ik je in ieder geval danken voor de periode dat je me via deze weg volgde! Wellicht kruizen onze wegen elkaar in de toekomst op een andere manier weer eens.
Voor iedereen geldt: heb je vragen, wil je een onderwerp in het bijzonder belicht zien, zijn er moeiten? Via de contact pagina kun je me bereiken.
Soli Deo Gloria, Erik
Afgelopen woensdag 19 december is onze goede vriend Frans Horsthuis in alle rust overleden in zijn huis in Doetinchem. Frans is 97 jaar geworden. Zelf zou hij daarover zeggen dat “zijn stage periode nu achter de rug is”.
Als je hem niet hebt gekend zal ik eerst even beschrijven wie Frans Horsthuis was. Frans werd geboren in 1921 en was als priester en zielzorger 21 jaar lang werkzaam in het bisdom Utrecht. In de 60er jaren maakte hij een ingrijpende vernieuwing in zijn geloofsleven door. Het nieuwe fundament voor zijn leven werd: “… niets anders te weten dan Jezus en Die gekruisigd” (1 Cor. 2,2). Dit werd later terug gebracht tot de kern “Jezus-alleen”! Als nieuwe levensopdracht gaf de Heer hem te bidden voor een vernieuwde Kerk van Europa en visie daarvoor. Veertig jaar lang zwierf hij zonder geld en vaste woonplaats door Europa, met name achter het ijzeren gordijn. Zijn eerste boek “De Koninklijke Weg” verscheen in 1990, voor velen een kennismaking met hem.
Het begin van onze vriendschap met Frans begon met het lezen van dat boek. Wat ik anders nooit deed was dat ik na het lezen besloot een brief te schrijven aan hem. Ik schreef hem dat het me zeer had aangesproken en dat we hem graag een keer zouden willen ontmoeten. Een aantal maanden later belde Frans onverwachts en zat hij op een zondagmiddag in onze huiskamer in Rijsenhout, onze toenmalige woonplaats. Deze ontmoeting was het begin van een bijzondere vriendschap die (bijna) 30 jaar duurde. Wat we vooral geleerd hebben van Frans is om niet zomaar gelovig te zijn of kerkelijk. Om niet alleen in Jezus te geloven maar ook van Hem te houden! Vanuit dat “houden van” beslissingen te nemen die je wat kosten. Om er onvoorwaardelijk voor te gaan en “Jezus-alleen” vorm te geven in ons leven. Heel anders dan de weg die Frans ging maar wel geïnspireerd vanuit die zelfde Vriendschap.
Vanmiddag hebben we hem met een kleine vriendengroep van 12 personen naar zijn laatste rustplaats gebracht. Het was een bijzonder samen-zijn waarin we herinneringen hebben gedeeld. Waarin we hebben gedeeld hoe en wanneer we Frans hebben leren kennen en wat hij voor ons heeft betekend. Daarvandaan zijn we naar de begraafplaats gereden en hebben zijn lichaam terug gegeven aan de aarde. Op de begraafplaats vertelde Bert, die Frans de laatste jaren praktisch verzorgde, nog een prachtig detail over Frans’ graf. Frans was er oprecht trots op dat hij vernoemd was naar Franciscus van Assisi. Die Franciscus leefde vanuit volstrekte armoede en omzien naar mensen die onvrijwillig in grote armoede leefden. Frans deelt zijn graf met de man die bekend stond als “de zwerver van Doetinchem”. Dat raakte ons, die Frans al zolang kennen, diep omdat dit Frans zo kenmerkt.
De afgelopen maanden zijn we een paar maal bij Frans op bezoek geweest. Wat we heel bijzonder vinden is dat we alle drie ervaren hebben dat wij de opdracht van Frans mogen gaan voortzetten. De opdracht om “te bidden voor een vernieuwde Kerk van Europa en visie daarvoor” is iets waar we zelf ook al veel langer mee bezig zijn. Niet zozeer nieuwe vormen of “anders kerk zijn” maar biddend zoeken naar een werkelijke diepgaande vernieuwing.
Wij zijn dankbaar voor onze vriendschap die we hebben gehad met Frans Horsthuis en de vele lessen die we van hem hebben meegekregen.
ooo000ooo